اعتکاف یعنی مقیم شدن در محل ٍ نماز. و اگر اوج نماز در سجده است، اعتکاف یعنی اقامت در محل سجده. مگر این نقطۀ نورانی حیات بشر چه عظمتی دارد که تمام عمر ما باید صرف فهمیدن آن شود؟ اعتکاف یعنی تلاشی برای درک سجده. برای درک هر چیزی باید به محل آن رفت تا بتوان آن را از نزدیک مشاهده کرد. مسجد یعنی محل سجده.

کتاب «شکوه امر خدا»، اثر علیرضا پناهیان

اعتکاف؛ یعنی نباید نوک زد! باید وقت گذاشت!

 اعتکاف یعنی وقت گذاشتن برای کشف رابطه با خدا . نباید نوک زد! باید وقت گذاشت. اعتکاف به همین دلیل ویژه است. انسان سه روز «وقت» می‌گذارد، سه روز دنبال صاحب خانه می‌گردد و زمزمه‌اش این است که ای خدایی که نمی‌بینمت، نمی‌یابمت، نمی‌چشمت! تو کجا هستی؟! چگونه با من ارتباط برقرار خواهی کرد؟! کِی وجود تو را بیشتر لمس خواهم کرد؟! کِی حضور تو را بیشتر حس خواهم کرد؟! کِی می‌فهمم تو چگونه هستی؟!

کتاب نگاهی به رابطۀ عبدومولا ، اثر علیرضا پناهیان

گاهی وقت ها احساس می کنی دیگه هوا برای نفس کشیدن کافی نیست دلت میخواد یه خلوتی پیدا کنی و در جوار حضرت دوست تا میتونی نفس بکشی و درد دل کنی و اعتکاف این فرصت بزرگ است.

حجت الاسلام پناهیان درباره اعتکاف سخنرانی مفصلی دارند که انشاالله اینجا قرار خواهم داد اما مقدمه این بحث از زبان ایشان:

« وقتی همه دین را فراموش می‌کنند تو در اوج در یاد خدا باش.وقتی همه دنیا‌پرستی می‌کنند تو در اوج خدا پرستی کن. وقتی همه بی دینی را به نمایش می‌گذارند تو دین‌داری خودت را به نمایش بگذار. »

برای استفاده بیشتر رجوع کنید به http://bayanmanavi.ir/post/2135