پیوند: http://www.hawzah.net
قَالَ البَاقِرِ علیه السلام: مَا مِنْ شَی ءٍ اَحَبَّ إِلَی اللَّهِ مِنْ اَنْ یُسْاَلَ وَ یُطْلَبَ مَا عِنْدَهُ[1]
هیچ چیزی نزد خدا محبوب تر از این نیست که بندگان از او طلب کنند و حاجت بخواهند.
شرح
روایت از امام باقر علیه السلام منقول است که از حضرت سؤال کردند: کدام یک از عبادات افضل است؟ حضرت جواب این سؤال را ندادند، بلکه مطلب اساسی تر دیگری را فرمودند. «مَا مِنْ شَی ءٍ»، هیچ چیز، حتّی عبادت؛ «مَا مِنْ شَی ءٍ اَحَبَّ إِلَی اللَّهِ»، هیچ چیزی نزد خداوند محبوب تر از این نیست که: «مِنْ اَنْ یُسْاَلَ وَ یُطْلَبَ مَا عِنْدَهُ»، عبد آنچه را نزد خدا دارد که همه چیز هم هست، از او تقاضا کند. روایات متعدّد راجع به عبادات وارد شده است که: مغز عبادت دعا است. ما بدون مغز نمی توانیم کار کنیم. همه کارهایمان به واسطة مغز است. در عبادات هم همین گونه است. آن چه مغز عبادت است و به آن جان می دهد، دعا است. چه بسا اگر دعا در عبادت نباشد، آن عبادت محبوب عندالله نیست.
نمی دانید دعا چه می کند! دعا مرده را زنده می کند. تمام معجزات انبیاء و کرامات اولیاء، بر محور دعا بوده است. مثلاً حضرت عیسی با دعا مرده زنده می کرد، معجزات پیامبر اکرم با دعا بوده. هیچ گاه نباید از دعا غافل شویم. چون محبوب ترین عمل عندالله است. فکر هم نکنیم اگر دائماً از صبح تا شب به خدا بگوییم: این را می خواهم، آن را می خواهم، مزاحم خدا شده ایم. این فکرها باطل و غلط است. چون خودمان نظر تنگیم، خیال می کنیم خدا هم نظرتنگ است. « یُطْلَبَ مَا عِنْدَهُ »، آن چه پیش خدا است، تمام شدنی نیست، پس دعای تو هم نباید تمام شدنی باشد.
پی نوشت
[1]مجلسی، بحارالانوارج90، ص294؛ مستدرک الوسائل ج5، ص 169
